Door Ellen van den Brink – den Heijer
Vanaf mijn eerste dag in Jakarta zag ik door het autoraam van onze door-het-bedrijf-betaalde-luxe-auto de armoedige omstandigheden waarin veel mensen leven. Een bijzonder contrast.
In de eerste instantie was ik vooral verbaasd door alles wat ik zag (voor de eerste keer in Azië en zo groen als gras), maar dat gevoel veranderde toen ik vrijwilliger werd bij Werkgroep ’72. Tijdens bezoeken aan verschillende yayasans hoorde ik verhalen waarvan je de haren te berge rijzen.
Over de kindjes die werden geboren met een handicap en in het bos zijn achter gelaten. Over die man die zijn beide handen verbrandde en door zijn vrouw het huis uit werd gezet omdat hij geen inkomen meer opleverde. Over de reddingsteams die iedere avond de straat opgaan om kinderen te zoeken die geen veilige plek hebben om te slapen. Over de jongeren die dromen van een toekomst, maar hun wieg stond op de verkeerde plek.
Het maakte me boos. Misschien niet persé op de mensen die hen in de steek laten voor wie ze zouden moeten zorgen, maar veel meer op het onrecht en de scheve verhoudingen in welvaart die zorgen dat deze harde keuzes worden gemaakt. Dat kan ik als rijke Nederlander in Jakarta toch niet oké vinden?
Gelukkig vinden veel mensen dat inderdaad niet oké, en is het ook niet bij alleen boosheid gebleven. Met alleen boosheid kom je namelijk niet zo ver (zoals Nelson Mandela zei: Je hebt zowel liefde als boosheid nodig om de wereld te veranderen).
Daarom werd Werkgroep ’72 opgericht en sindsdien wordt er door steeds wisselende mensen actie ondernomen tegen de armoede en de tekorten. Toen Tanja mij gepassioneerd vertelde over de Werkgroep, bleef dat mij bij: dat er steeds nieuwe mensen zijn die het stokje overnemen en zich inzetten met hun eigen gaven en talenten. Dat er altijd weer andere mensen klaar staan om met liefde te zorgen voor de allerarmsten in Jakarta.
Boosheid om onrecht wordt zo omgezet in iets positiefs, en dat levert prachtige verhalen op. Verhalen waar je blij van wordt:
- In het weeshuis Pa van der Steur hangt een groot bord met foto’s van alle kinderen die daar wonen. Foto’s van stralende kinderen met een blik die vol verwachting de wereld in kijkt. Ieder kind heeft mogen vertellen wat hij of zij later wil worden en dit staat bij de foto’s. Zo wil Jaifani professioneel hockeyster worden (en ze is al lekker op weg), Maria, Menince en Nathanael willen bij de politie, Siska droomt ervan om make-up artist te zijn en Alfian wil acteur worden. En het goede nieuws: het hoeft voor hen niet bij dromen te blijven. Zes jongeren volgen inmiddels een beroepsopleiding die gefinancierd wordt met geld van de Werkgroep. Worden wat je wilt is ineens haalbaar voor deze kinderen. Daar word je toch blij van?
- Bij Sayab Ibu wonen kinderen die allerlei fysieke en mentale beperkingen hebben. Ze zijn achtergelaten omdat hun ouders niet voor hen kunnen of willen zorgen. Nog steeds geloven veel mensen namelijk dat kinderen die met een beperking geboren worden vervloekt zijn. Maar er komen nu ook ouders bij Sayab Ibu die wèl zelf voor hun kinderen willen zorgen, alleen weten ze niet hoe. De Werkgroep sponsort oudertrainingen, waarin niet alleen vaders en moeders, maar ook familieleden en buren leren hoe dat werkt, zorgen voor een kind met een beperking. Ouders blij en kind blij, dat is toch wat je wilt? Wat overigens niet betekent dat de kinderen die zonder ouders bij Sayab Ibu wonen niet blij zijn… toen Broer, Tanja en ik er op bezoek waren werden we verwelkomd door allemaal hele vrolijke jongens en meisjes met het syndroom van Down die ons helemaal plat knuffelden.
- Iedere maandagmiddag is het spelletjesmiddag voor de ouderen bij TBM. Een groep vrijwilligers gaat met veel plezier en enthousiasme met sjoelbakken onder de arm naar deze mensen toe om hen een fijne en gezellige middag te bezorgen. Plezier en ontspanning dus, voor mensen voor wie dat niet vanzelfsprekend is.
- Bij weeshuis KDM richt de leiding zich met steun van veel organisaties op expressie. De kinderen die er wonen krijgen de gelegenheid om zichzelf te uiten d.m.v. kunst of muziek. Lisanne ging met haar ouders bij KDM op bezoek om een workshop te geven. Ze waren enorm onder de indruk van het talent van de kinderen. Samen hadden ze een geweldige ochtend gehad en er is fantastische muziek gemaakt. Een muzikaal lichtpuntje voor kinderen bij wie het niet altijd heeft meegezeten en die zo’n muzikaal feestje meer dan verdiend hebben.
- En tot slot de feestdag van 11 maart 2023, bij weeshuis Pa van der Steur. Die mag niet ontbreken in een rijtje met verhalen-waar-je-blij-van-wordt. Met een hele groep vrijwilligers en hun gezin speelden we Hollandse spelletjes met de kinderen bij Pa van der Steur en lieten we hen proeven van pannenkoeken en broodjes kroket. Er waren spellen als zaklopen (compleet met oranje verkleedkleren), sjoelen en koekhappen, maar alle kinderen werden ook geschminkt (of schminkten elkaar, wat heel veel hilariteit opleverde) en mochten op de foto (die dan weer in een mooi zelfgemaakt lijstje kon worden gedaan). Het was een top ochtend waarbij de kinderen van het weeshuis samen met de Nederlandse kinderen enorm genoten van al deze feestelijkheden.
Misschien lijken deze verhalen klein, als je kijkt naar alle ellende waarover je in het prachtige land Indonesië boos zou kunnen maken. Maar alle beetjes helpen. Ieder mens die je een mooi moment kan bezorgen is er tenslotte een. En het rijtje is ook nog lang niet af. Er worden prachtige dingen gedaan bij The Inspiration Factory, bij DARE, bij HELP en op nog vele andere plekken in Jakarta.